നക്ഷത്രാങ്കിത വിണ്ണിന്റെ കൊടുമുടിയിൽ; ദീപക് രാജു എഴുതുന്നു

മച്ചാമേ ഗേറ്റിലെ നടപടി ക്രമങ്ങളിൽ ഒന്ന് ഓരോ പോർട്ടറും വഹിക്കുന്ന ഭാരം അളന്ന് തിട്ടപ്പെടുത്തുക എന്നതാണ്. ഒരാൾ ഇരുപത് കിലോയിൽ ഏറെ ഭാരം വഹിക്കരുതെന്നാണ് നിയമം. പോർട്ടർമാരുടെ കൂട്ടത്തിലെ ചില മടിയന്മാർ തൂക്കമെടുക്കുന്നതിന് മുൻപ് ബാഗിൽ കരിങ്കല്ലുകൾ ഇട്ട് ഇരുപത് കിലോ തികയ്ക്കുമെന്നും പിന്നെ അത് വഴിയിൽ കളഞ്ഞ് ഭാരം കുറയ്ക്കും എന്നാണ് ഗൈഡ് ഇന്നസെന്റ് അവകാശപ്പെടുന്നത്. പക്ഷേ, മാസത്തിൽ മൂന്നോ നാലോ തവണ കിളിമഞ്ചാരോ ഓടിക്കയറുന്ന ഒരാളെ മടിയൻ എന്ന് വിളിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല.

നടപടിക്രമങ്ങൾ എല്ലാം തീർത്ത് ഞങ്ങൾ മല കയറ്റം തുടങ്ങി.

ആദ്യ ദിവസത്തെ ലക്ഷ്യം മച്ചാമേ ക്യാംപ് എന്ന സ്ഥലമാണ്. അത് സമുദ്ര നിരപ്പിൽനിന്ന് മൂവായിരം മീറ്റർ ഉയരത്തിലാണ്. മച്ചാമേ ഗേറ്റിൽ നിന്ന് അവിടേക്കുള്ള ദൂരം പതിനെട്ട് കിലോമീറ്റർ. ഞങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നിടത്തുനിന്നുള്ള ഉയര വ്യത്യാസം ആയിരത്തി അഞ്ഞൂറ് മീറ്റർ.

ആദ്യ ദിവസത്തെ നടപ്പ് മുഴുവൻ കാടിനുള്ളിലൂടെയാണ്. നമ്മുടെ നാട്ടിലെപ്പോലെ ഇടതൂർന്ന് നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ. ഇടയ്ക്ക് പക്ഷികളും കുരങ്ങും ഒക്കെയുണ്ട്. നാട്ടിലെ മലഞ്ചെരിവുകളിൽ കാണുന്നതുപോലെയുള്ള വീതി കുറഞ്ഞ മൺപാത. ഇടയ്ക്ക് കുത്തനെ കയറ്റം, പക്ഷെ പലയിടത്തും നിരപ്പായ സ്ഥലവും ഇറക്കവും ഒക്കെയുണ്ട്.

പോർട്ടർമാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാൾ എന്നെ സമീപിച്ചു. “റഫീക്കീ” (സ്വാഹിലി ഭാഷയിൽ സുഹൃത്ത് എന്നർത്ഥം) “പോലെ പോലെ” അയാൾ ഓർമിപ്പിച്ചു. അയാളുടെ പേര് “സെയ്ദി” എന്നാണ്. കിളിമഞ്ചാരോയ്ക്ക് അടുത്തുള്ള മോഷി ഗ്രാമത്തിലാണ് ജനിച്ച് വളർന്നത്. കുറച്ചുകാലമായി പോർട്ടർ ആയി ജോലി ചെയ്യുന്നു. ഇപ്പോൾ “അസിസ്റ്റന്റ് ഗൈഡ്” എന്ന തസ്തികയിലേക്ക് പ്രമോഷൻ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഇതിൽനിന്ന് കുറച്ച് പണമുണ്ടാക്കിയിട്ട് ഒരു പ്രത്യേക കോഴ്സ് ചെയ്ത് സഫാരി ഗൈഡ് ആയി ജോലി നേടണം എന്നാണ് സെയ്ദിയുടെ ആഗ്രഹം.

സെയ്ദിയുമായി സംസാരിച്ച് നടന്നതിനിടെ കാട് അൽപം വെട്ടി തെളിച്ചിട്ടിരുന്ന ഒരു തുറസായ സ്ഥലത്തെത്തി. അവിടെയാണ് ഊണും വിശ്രമവും. ഉച്ചഭക്ഷണം പൊതിയിലാക്കി ഓരോരുത്തരുടെയും കയ്യിൽ തന്നിട്ടുണ്ട്. സാൻഡ്‌വിച്ച്, മുട്ട, തുടങ്ങിയ സാധനങ്ങളാണ്. ആദ്യദിവസം വൈകിമാത്രം നടപ്പ് തുടങ്ങിയതുകൊണ്ടാണ് ഇത്തരം ഒരു സംവിധാനം. മറ്റ് ദിവസങ്ങളിൽ ഓരോ സ്ഥലത്തും ഞങ്ങൾ എത്തുന്നതിന് മുൻപേ കോഴിക്കറിയോ മീനോ ഒക്കെ കൂട്ടി വിഭവസമൃദ്ധമായ ഭക്ഷണം ഉച്ചയ്ക്കും വൈകിട്ടും കൂടാരത്തിനുള്ളിൽ വിതരണം ചെയ്യും.

ഊണ് കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും നടത്തം. കയറ്റം കയറിയും ഇറക്കം ഇറങ്ങിയും മണിക്കൂറുകളോളം നടക്കുമ്പോഴും ഒരു മല കയറുകയാണ് എന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാകില്ല. കാരണം ചുറ്റും കൊടും കാടാണ്. ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യമായ ഉഹുരു കൊടുമുടി ദൃശ്യമല്ല. നാലാം ദിവസമോ മറ്റോ ആണ് കൊടുമുടി ആദ്യമായി വിദൂരതയിൽ കാണുന്നത്.

ഒന്നാം ദിവസത്തെ നടത്തം സമാപിച്ചപ്പോഴേയ്ക്ക് ഞാൻ ആകെ തളർന്നിരുന്നു. ആദ്യ ദിവസം തന്നെ, ഏറ്റവും മുന്നിൽ ഗ്രേസ്, ഏറ്റവും പിന്നിൽ ഏന്തി വലിഞ്ഞ് ഞാൻ, എന്ന ഞങ്ങൾ വരിയായി നീങ്ങുന്ന ക്രമം ഏതാണ്ട് തീരുമാനമായിരുന്നു. ഏറ്റവും പിന്നിലായതുകൊണ്ട്, ഒരു സുപ്രധാന ഉത്തരവാദിത്തം എനിക്ക് വന്ന് ചേർന്നു. ഇടയ്ക്ക്, മറ്റ് യാത്രാ സംഘങ്ങളിലെ പോർട്ടർമാർ ചുമടുകളുമായി പുറകിൽനിന്ന് വന്ന് ഞങ്ങളെ മറികടന്ന് പോകും. ഏറ്റവും പുറകിലുള്ള ഞാനാണ് ഇവരെ ആദ്യം കാണുന്നത്. അപ്പോൾ അവർക്ക് വഴിയൊരുക്കാൻ മുന്നിലുള്ളവരെ അറിയിക്കണം. സ്വാഹിലിയിൽ “ഇടത്” എന്ന് അർത്ഥം ഉള്ള “കുഷോത്തോ” എന്ന വാക്ക് ഞാൻ ഉറക്കെ വിളിച്ച് പറയും. അപ്പോൾ എല്ലാവരും പാതയുടെ ഇടത്തോട്ട് നീങ്ങി പോർട്ടർമാർക്ക് വഴിയൊരുക്കണം.

ഇനിയൊരടി മുന്നോട്ട് വയ്ക്കാനാകില്ല എന്ന് കരുതിയപ്പോഴാണ് ദൂരെ ഒരു ചെറിയ ബോർഡ് കണ്ടത് – “മച്ചാമേ ക്യാംപ്”. ഏന്തിവലിഞ്ഞ് ആ ബോർഡിനടുത്തെത്തി എല്ലാവരും കൂടി ഫോട്ടോ എടുത്തു.

അത്താഴത്തിടെ അഞ്ജലിയും ഷൂ എന്ന അൻഷുമാനും അവരുടെ ആദ്യത്തെ വഴക്ക് തുടങ്ങി. അൻഷുമാൻറെ കൂടാരത്തിന് അടുത്താണ് പോർട്ടർമാർ സഹോദരിയായ അഞ്ജലിയുടെ കൂടാരം അടിച്ചത് എന്നതാണ് വിഷയം. അൻഷുമാൻ കൂർക്കം വലിക്കും എന്നും അതുകൊണ്ട് അൻഷുമാൻറെ അടുത്തുള്ള കൂടാരം പറ്റില്ലെന്നും അഞ്‌ജലി. അത് ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞ് അവർ തമ്മിലുള്ള വഴക്കായി. അവസാനം പ്രശ്നം പരിഹരിച്ചതോ? അഞ്ജലിയുടെ കൂടാരം കൂർക്കം വലിയിലെ ഗിന്നസ് റിക്കോർഡിന് ഉടമയായ എൻ്റെ കൂടാരത്തിന് അടുത്തേയ്ക്ക് നീക്കിക്കൊണ്ട്! ഏതായാലും അഞ്ജലി-ഷൂ വഴക്കുകൾ അടുത്ത കുറെ ദിവസത്തേയ്ക്ക് സ്ഥിരം സംഭവമായിരുന്നു. അതിൽ എണ്ണയൊഴിക്കുക എന്നത് ഞങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരുടെ ഒരു നേരംപോക്കും.

രാത്രി എപ്പോഴോ മൂത്രശങ്ക എന്നെ ഉണർത്തി. ഓക്സിജൻ കുറവ് മൂലം ഉണ്ടാകുന്ന “അക്യൂട്ട് മൗണ്ടൻ സിക്ക്നെസ്” ഒഴിവാക്കാൻ കഴിക്കുന്ന ഗുളികയുടെ ഒരു പാർശ്വഫലമാണ് കൂടെക്കൂടെയുള്ള മൂത്രശങ്ക. തപ്പിപ്പിടിച്ച് ഹെഡ്‌ലൈറ്റുമായി “പാലസ്” തപ്പിപ്പോകുന്നതിനിടെ ഞാൻ മുകളിലേക്കൊന്ന് നോക്കി. പരിസരത്തെങ്ങും കൃത്രിമ വെളിച്ചം ഇല്ലാത്തതിനാലാകാം, മുൻപൊരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത മനോഹാരിതയോടെ നക്ഷത്രനിബിഢമായ ആകാശം. പിന്നീട് ഓരോ ദിവസവും എല്ലാവരും ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞ് ഇരുട്ടത്തിറങ്ങി ആകാശം നോക്കുന്നത് ഞാൻ പതിവാക്കി. പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടും നോക്കിയിട്ടും ഫോണിലോ ക്യാമറയിലോ ആ ആകാശരംഗം പകർത്താനായില്ല എന്നത് ഒരു നഷ്ടമായി.

(തുടരും)

ദേശാഭിമാനി വാർത്തകൾ ഇപ്പോള്‍ വാട്സാപ്പിലും ടെലഗ്രാമിലും ലഭ്യമാണ്‌.