തൊട്ടുമടങ്ങാൻ മാത്രം സാധിച്ച നഗരങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ വെല്ലിംഗ്‌ടൺ; ക്യൂബ സ്ട്രീറ്റും

എഴുത്തുകാരിയും ന്യൂസിലൻഡിലെ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി ഓഫ്‌ ഒട്ടാഗോയിൽ ശാസ്‌ത്ര ഗവേഷകയുമായ ലക്ഷ്‌മി ദിനചന്ദ്രൻ എഴുതുന്നു

ഒരു ചെറിയ യാത്രയ്ക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങളും, യാത്രയും, അതിന്റെ തുടർച്ചകളും ഒക്കെയായി സ്വല്പം ദുരിതം പിടിച്ച രണ്ടാഴ്ചയാണ് കടന്നുപോയത്. വായിക്കാനും എഴുതാനും പോയിട്ട് സമയത്ത് ഉറങ്ങാനും ഉണരാനും പോലും പറ്റാത്തതിന്റെ നിരാശയിൽ പുകഞ്ഞാണ് വെള്ളിയാഴ്ച ഇവിടുത്തെ പ്രധാനപ്പെട്ട തെരുവായ ജോർജ് സ്ട്രീറ്റിലൂടെ നടക്കാൻ ഇറങ്ങിയത്. രസമുള്ള സ്ഥലമാണ് ജോർജ് സ്ട്രീറ്റ്   ടൗണിന്റെ ഒരറ്റത്ത് നിന്നുതുടങ്ങി, ഇരുവശങ്ങളിലും പഴയതും പുതിയതുമായ കടകളും കഫേകളും ത്രിഫ്‌ട്ഷോപ്പുകളും പുസ്തകക്കടകളും ബാറുകളും ഒക്കെ. കുഞ്ഞൊരു പട്ടണത്തിലെ കുഞ്ഞൊരു തെരുവാണെങ്കിലും തലയെടുപ്പിനു കുറവൊന്നും എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല. എന്നും എന്തെങ്കിലും കാരണം കണ്ടുപിടിച്ച്  ആ വഴിയൊരു നടപ്പ് പതിവാണ്. ‘ഒന്നും മുന്നോട്ട് പോകുന്നില്ല!’ എന്ന സ്ഥിരം പരാതിയും ചുമന്നു നടക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു കടയുടെ ബോർഡ് കണ്ണിൽ പെട്ടത്  “Purveyor of Beautiful Things”  മനോഹരമായ വസ്തുക്കളുടെ സമ്പാദകൻ! എന്ത് രസമുള്ള പേരാണ്!!! മുയലിനു പുറകെ അത്ഭുതലോകത്തേയ്ക്ക് പോയ ആലീസിന്റെ മട്ടിലാണ് ഞാൻ ആ കടയിലേക്ക് കയറിയത്. ആ കഥ പിന്നീടൊരിക്കൽ പറയാം…

വൈകി മാത്രം വെളിച്ചം വീഴുകയും നേരത്തെ ഇരുട്ടുകയും ചെയ്യുന്ന ദിവസങ്ങളായിത്തുടങ്ങി ഇവിടെ. മൂടിക്കെട്ടിയ പകലുകളും കടൽത്തീരത്തെ ഓർമിപ്പിക്കുന്ന കാറ്റുവീശിയടിക്കുന്ന രാത്രികളും. തണുപ്പിനോട് അത്ര നല്ല ബന്ധമല്ല എനിക്ക്; മുറിയ്ക്ക് പുറത്തിറങ്ങാതിരിക്കാൻ കാരണങ്ങൾ കണ്ടെത്താൻ തോന്നും ചിലപ്പോഴൊക്കെ. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസമായി “Purveyor of Beautiful Things” എന്ന പേരിന്റെ വശ്യത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ രക്ഷപ്പെട്ടിട്ടില്ല. മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ, മനോഹരമായ വാക്കുകൾ, മനോഹരമായ ഓർമ്മകൾ  ഇവയൊക്കെയാണ് പലപ്പോഴും നക്ഷത്രങ്ങളെപ്പോലെ ദിവസങ്ങൾക്കു വഴികാട്ടുക… അവയെ കണ്ടെത്തുന്നതും സൂക്ഷിക്കുന്നതും ഒരു കല തന്നെ ആവണം. ഓരോ ചെറിയ യാത്രയിലും ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നതും അതിനുതന്നെയാണ്.

ഒറ്റദിവസം കൊണ്ട് തൊട്ടുമടങ്ങേണ്ട നഗരങ്ങളോളം നിരാശ തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങൾ യാത്രകളിൽ കുറവാണ്. സ്ഥിരം ടൂറിസ്റ്റുകെണികൾ ഒഴിവാക്കി യാത്രചെയ്യാനാണ് എനിക്ക് ഇഷ്ടവും ആഗ്രഹവും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു വൈകുന്നേരം കൊണ്ട് ഒരു നഗരം മുഴുവൻ ടൂർ പാക്കേജ് എടുത്ത് കാണുക തുടങ്ങിയ പരിപാടികൾ ഞാൻ ഇടാറേയില്ല. അങ്ങനെ കിട്ടുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ചെയ്യുന്നത് താമസസ്ഥലത്തിനടുത്തുള്ള വഴികളൊക്കെ നടന്നു കാണുക, നടന്നെത്താവുന്ന ദൂരത്ത് മെട്രോയോ ട്രെയിനോ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഒരു യാത്ര തരപ്പെടുത്തുക, പുറത്തുനിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുക, ഒരു പുസ്തകം വാങ്ങുക  ഇത്രയുമാണ്.  അങ്ങനെ ഇക്കഴിഞ്ഞ ചൊവ്വാഴ്ച ന്യൂസിലൻഡിന്റെ തലസ്ഥാനമായ വെല്ലിങ്ടൺ ഒരു മിന്നായം പോലെ കണ്ടു. ‘ദി ഡിക്ഷണറി ഓഫ് ലോസ്റ്റ് വേർഡ്‌സ്’ എന്ന ഒരു നോവലും വാങ്ങി.

രണ്ടു പ്രധാന ദ്വീപുകളാണ് ന്യൂസീലാൻഡ് എന്ന രാജ്യം. നോർത്ത് ഐലൻഡും സൗത്ത് ഐലൻഡും. രണ്ടിനെയും വേർതിരിക്കുന്നത് കുക്ക് സ്ട്രെയ്റ്റ് എന്ന കടലിടുക്ക്. ഇതിൽ സൗത്ത് ഐലൻഡിന്റെ  തെക്കേ അറ്റത്തോടടുത്താണ് ഞാൻ താമസിക്കുന്നത്. നോർത്ത് ഐലന്റിന്റെ തെക്കേ അറ്റത്താണ് വെല്ലിങ്ടൺ. റിസേർച്ചുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു മീറ്റിംഗിനാണ് വെല്ലിങ്ടണിലെ വിക്ടോറിയ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പോകേണ്ടി വന്നത്. കുത്തനെയുള്ള ഒരു കുന്നിന്റെ മുകളിലാണ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി.

എന്നും ആ വഴി നടന്നു കയറേണ്ടിവരുന്ന അവസ്ഥയെപ്പറ്റി ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ കരച്ചിൽ വന്നു! ക്യാമ്പസ്സിനുള്ളിൽ പെട്ടെന്ന് കണ്ണിൽപ്പെടാതെ വിധം പച്ചപുതച്ച് വെല്ലിങ്ടണിലെ ആദ്യത്തെ കത്തോലിക്കാ സെമിത്തേരിയായ മൗണ്ട് സ്ട്രീറ്റ് സെമിത്തേരി… കുത്തനെയുള്ള വഴിയുടെ വശത്തായി കടലിന്റെ വിദൂരപശ്ചാത്തലത്തിൽ 1100 ഓളം പേരാണ് അവിടെ സ്വസ്ഥമായി ഉറങ്ങുന്നതത്രെ!

ചെറിയൊരു നഗരമാണ് വെല്ലിങ്ടൺ. The world’s coolest little capital city  എന്നാണു വെല്ലിങ്ടൺ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടാറ്. വല്ലാത്തൊരു ഭൂമിശാസ്ത്രമാണ് വെല്ലിങ്ടണിന്റെത്. കുത്തനെയുള്ള കുന്നുകളും കയറ്റിറക്കങ്ങളും, തൊട്ടപ്പുറം വെയിലിൽ തിളങ്ങുന്ന കടലും… ചെങ്കുത്തായ തെരുവുകളുടെ വശങ്ങളിലുള്ള പഴയ വീടുകൾ പലതും കണ്ടാൽ അവ ഇപ്പോൾ ഉരുണ്ടുപിരണ്ട്‌ അങ്ങ് താഴെ കടലിലോ മറ്റോ ചെന്ന് വീഴും എന്ന് തോന്നിപ്പോകും. ഇങ്ങു ഡ്യൂണീഡിനിലെ യൂറോപ്യന്മാരായ വരത്തൻ മരങ്ങളൊക്കെ തണുപ്പിനോട് തോറ്റ് ഇലപൊഴിച്ച് തുടങ്ങിയപ്പോഴും നിറയെ നാടൻ മരങ്ങളുള്ള വെല്ലിംഗ്ടൺ തെരുവുകൾ പച്ചപുതച്ച് തന്നെ നിൽക്കുന്നു.

1814 ൽ പ്രശസ്തമായ വാട്ടർലൂ യുദ്ധത്തിൽ നെപോളിയനെയും ഫ്രഞ്ച് പടയെ തോൽപ്പിച്ച, ബ്രിട്ടീഷ് സേനയുടെ ഫീൽഡ് മാർഷലായ, പിന്നീട് രണ്ടു വട്ടം ബ്രിട്ടന്റെ പ്രധാനമന്ത്രി ആയ ആർതർ വെല്ലസ്ലി എന്ന വെല്ലസ്ലി പ്രഭുവിന്റെ സ്ഥാനപ്പേരായിരുന്നു ഫസ്റ്റ് ഡ്യൂക്ക് ഓഫ് വെല്ലിങ്ടൺ എന്നത്. അങ്ങനെയാണ് ലോകത്തിന്റെ ഏറ്റവും തെക്കുവശത്തുള്ള തലസ്ഥാനമായ വെല്ലിങ്ടണിന് ഈ പേര് ലഭിക്കുന്നത്. ഇത്ര വലിയ സ്ഥാനങ്ങളിൽ എത്തിപ്പെട്ട ഡ്യൂക്ക് ഓഫ് വെല്ലിംഗ്‌ടൺ ചെറുപ്പകാലത്ത് ഒട്ടും മിടുക്കനായിരുന്നില്ല.

ആകാശത്തേയ്ക്കെന്നോണം കുന്നിൻചെരിവിലൂടെ അരിച്ച് നീങ്ങുന്ന ചുവന്ന കേബിൾ കാറും കൊതിപ്പിക്കുന്ന വറപൊരി മണങ്ങളും തെരുവ് ഗായകരുടെ ഗിറ്റാർ വായനയും  എല്ലാ ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും ഒരുപോലെ മയക്കുന്ന നഗരം.

നഗരത്തിന്റെ  ഏറ്റവും പഴയ, ഏറ്റവും നിറപ്പകിട്ടുള്ള തെരുവുകളിലൊന്നാണ് ക്യൂബ സ്ട്രീറ്റ്. ആകെപ്പാടെ ഒരു ബൊഹീമിയൻ മയമാണ് ക്യൂബ സ്ട്രീറ്റിന്. ക്യൂബയിൽ നിന്നുമുള്ള കാപ്പി കുടിക്കണോ? ഇവിടെയുള്ള ഫിഡൽ കഫെയിൽ വന്നാൽ മതി. പുതുമയാർന്ന കോക്‌ടെയിലുകൾ വിളമ്പുന്ന ഹവാനയും ഇവിടെത്തന്നെ. പഴയ എൽ പി റെക്കോർഡുകൾ വേണോ? അതും ഇവിടെയുണ്ട്. ലോകത്ത് ആളോഹരി ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആർട് ഗാലറികളുള്ള പ്രദേശം കൂടെയാണത്രെ ഇത്.

സംഗതി ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും, ആ ക്യൂബയല്ല ഈ ക്യൂബ!!  1840 ജനുവരി മൂന്നിന് വെല്ലിംഗ്‌ടൺ തുറമുഖത്ത് എത്തിയ ന്യൂസീലാൻഡ് കമ്പനിയുടെ ഒരു കപ്പലിന്റെ പേരായിരുന്നു അത്. ഇംഗ്ലീഷ് മോഡലിൽ ഒരു കോളനി ഇങ്ങു തെക്കും സ്ഥാപിക്കുക. അവിടേയ്ക്ക് മുതലാളിമാരെ ആകർഷിക്കുക.

മുതലാളിത്തത്തിന് വളമാകാൻ വേണ്ട മനുഷ്യശക്തി ഇവിടെ ഉണ്ടാകും  സ്വന്തമായി ഭൂമിയില്ലാത്ത, എന്നെങ്കിലും സ്വന്തം സമ്പാദ്യം കൊണ്ട് ഭൂമിവാങ്ങാമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ഇവിടെ വന്നെത്തുന്ന കുടിയേറ്റക്കാർ. ഇതായിരുന്നു ന്യൂസീലാൻഡ് കമ്പനിയുടെ പ്രഖ്യാപിത ലക്‌ഷ്യം തന്നെ. അങ്ങനെ കോളനിവാഴ്ചയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിച്ച അൻപതോളം കപ്പലുകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ക്യൂബ. എന്നാൽ കാലം വീണ്ടും ഉരുണ്ടപ്പോൾ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും പ്രതിരോധത്തിന്റെയും ക്രിയാത്മകതയുടെയും ഒരു തുരുത്തായി ക്യൂബ സ്ട്രീറ്റ് മാറി.

ദേശാഭിമാനി വാർത്തകൾ ഇപ്പോള്‍ വാട്സാപ്പിലും ടെലഗ്രാമിലും ലഭ്യമാണ്‌.